Off the beaten track - bustocht

Wellicht waren we iets te overmoedig door onze geslaagde reis van Bangkok naar Nang Rong, voor een busrit naar Chantaburi. Deze stad ligt bijna 300 km ten zuiden van Nang Rong. Het zou een express bus zijn, die in 6 uur naar zijn bestemming reed. 

De bus zou om 9.00 aankomen op het busstation en we waren ruim op tijd aanwezig. De bus had echter wat vertraging en kwam om 10.00 aanrijden. De bus zag er aan de buitenkant heel aardig uit en er stond op dat hij naar Chantaburi ging. Op de achterbank zaten al een paar monniken in hun oranje gewaden. Thaise monniken reizen gratis, omdat zij geen geld  mogen aanraken. Het was even zoeken naar een plek omdat veel stoelen kapot bleken. 

Meteen na vertrek reed de bus, volgens onze MAPS.ME, de verkeerde kant op. We reden naar het oosten. Wat bleek, de bus reed helemaal niet over de snelweg, maar ging langs alle gehuchten. We hadden daar echter niet op gerekend. De motor maakte wel wat lawaai, maar we werden pas ongerust toen we rookwolken langs ons raam zagen. De bus stopte en de monniken spoedden zich naar voren. Waarschijnlijk uit angst voor brand. De chauffeur kalmeerde de monniken en ze gingen terug naar de achterbank.

‘S middags om half één weer zwarte rookwolken. De bus was kapot en kon niet verder rijden. Iedereen eruit. We strandden buiten een dorp, aan beide kanten velden en wat huisjes. De monniken werden in de berm gezet en kregen meteen water en wat versnaperingen. Wij zaten met alle andere passagiers aan de overkant van de weg, in een soort van wachthuisje. Geen idee van hoelang het zou duren. Communicatie in het Engels met wie dan ook bleek vrijwel onmogelijk. We zagen wel dat iedereen heel kalm bleef, alsof de situatie onder controle was. Maar dat hoort ook bij de Thaise cultuur. Boosheid of irritatie tonen in het openbaar is ongepast.

Op een gegeven moment werd een briefje doorgegeven onder de passagiers. Konden we natuurlijk niet lezen. Het Thaise schrift is heel ingewikkeld en kent meer dan 70 letters. Henk probeert het te leren, maar herkent tot nu toe alleen het woord Nam Pla (vissaus).

Wat te doen? Er kwamen ook geen andere bussen voorbij, waarmee we verder konden. Onze proviand bestond uit een zakje pinda’s en cashewnoten. We rekenden erop dat we ergens zouden lunchen, zoals tijdens vorige busreizen. Niets van dat al. Ondertussen brachten jongens op brommertjes allerlei onderdelen naar de bus. Op een gegeven moment zei de chauffeur dat de bus over een half uur zou vertrekken. We betwijfelden dat gezien de hoeveelheid onderdelen die nog in de berm lagen, maar rond drie uur vertrokken we toch. 

Langs slingerpaden maar zonder verdere onderbrekingen kwamen we elf later uur in Chantaburi aan. Stoffig en vermoeid vonden we ons hotelletje.